Choroby są wpisane w nasze życie i egzystencje. Od czasu gdy pacjent wie, że nie zostanie wyleczony zaczyna przeżywać niepokój w różnym stopniu zaawansowania. Szok pacjenta ma różne stopnie nasilenia, przeważa smutek i bezradność .Chory panikuje, żyje w taki sposób jakby czas teraźniejszy nie istniał. Gubi możliwość życia dniem dzisiejszym. Pacjenta otacza żal smutek i przygnębienie.
Rola psychologa zmienia się w poszczególnych fazach choroby – od wsparcia i pomocy w akceptacji i zrozumieniu sytuacji, przez rolę edukacyjną i wspomagającą rozwojowo, pracę z postawami i przekonaniami, aż po pracę z osobami w żałobie. Na każdym z tych etapów najważniejsza jest przede wszystkim obecność i wsparcie, jakiego udziela psycholog oraz otwartość i gotowość do towarzyszenia w przeżywaniu trudnych emocji.